12 listopada 1989 roku – kanonizacja Brata Alberta
Kiedy 25 grudnia 1916 roku umierał w przytulisku krakowskim, już wtedy mówiono: „umarł święty”…
Ponieważ rosła opinia świętości i wieści o łaskach otrzymywanych za przyczyną Brata Alberta, w r. 1934 rozpoczęto w Krakowie pod przewodnictwem księcia Adama Stefana Sapiehy proces informacyjny o życiu i cnotach Sługi Bożego. Dnia 31 maja 1949 roku szczątki Brata Alberta przeniesiono z cmentarza rakowickiego do przedsionka kościoła Karmelitów Bosych przy ul. Rakowickiej 18. Sprawą procesu, szczególnie żywo, był zainteresowany i w nią zaangażowany arcybiskup krakowski kardynał Karol Wojtyła. 20 stycznia 1977 roku papież Paweł VI podpisał dekret o heroiczności cnót Sługi Bożego. Niezwykłe uzdrowienie z nieuleczalnej choroby za przyczyną Sł. B. Brata Alberta, uznane przez Kongregację ds. Świętych za cudowne, przyczyniło się do uroczystej beatyfikacji, której dokonał na Błoniach Krakowskich Jan Paweł II 22 czerwca 1983 roku. Od chwili beatyfikacji kult bł. Brata Alberta wzmógł się niepomiernie. 30 czerwca 1985 roku, pod przewodnictwem metropolity krakowskiego ks. kardynała Franciszka Macharskiego, relikwie bł. Brata Alberta zostały wprowadzone uroczyście do nowo wybudowanego kościoła Ecce Homo przy ul. Woronicza 10.
W 6 lat od
beatyfikacji, po stwierdzeniu przez Kościół nowego cudu dokonanego
za wstawiennictwem bł. Brata Alberta, Ojciec Święty Jan Paweł II
dokonał w dniu 12 listopada 1989 roku uroczystej kanonizacji
Brata Alberta, wpisując go do Katalogu Świętych Kościoła
Powszechnego.